Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες τη συζήτηση γύρω από το ΄΄κίνημα΄΄ των αγανακτισμένων πολιτών που ’’διαδηλώνουν’’ σε κάθε πλατεία της πατρίδας μας. Προφανώς κάθε ένας από εμάς είτε συμφωνεί είτε όχι, ενδιαφέρεται συζητά και σκέπτεται για το νέο αυτό φαινόμενο στον ελλαδικό χώρο και το τι μπορεί άραγε να σηματοδοτεί.
Είναι αλήθεια πως για άλλη μια φορά οι Έλληνες, εμείς, αντιγράφουμε ξένες ΄΄μόδες΄΄ άλλων κρατών και μάλιστα πάντα με το ιδιαίτερο χρώμα και ιδιοσυγκρασία που μπορεί ο δικός μας λαός να προσδώσει σε τέτοιες δράσεις και ενέργειες, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αρχικά δυσκολεύομαι να κατανοήσω την ακριβή ρίζα αυτού του ’’κινήματος’’ καθώς είμαι ανάμεσα σε αυτά των αραβικών χωρών και σε αυτά των ευρωπαϊκών, όπως αυτά εξελίχθηκαν τους τελευταίους μήνες. Μόνο που αυτά μεταξύ τους, έχουν δύο τελείως διαφορετικές αιτίες, οι μεν πολίτες των αραβικών – μουσουλμανικών χωρών εδώ και δεκαετίες βιώνουν σκληρές και επώδυνες επιθέσεις ενάντια της ίδιας τους της ζωής, είτε για θρησκευτικούς λόγους, είτε εξαιτίας πολέμων, είτε κυρίως γιατί στις χώρες αυτές κυριαρχούν καθεστώτα και δικτάτορες, με την ακριβή έννοια του όρου, που δολοφονούν αδιακρίτως και καθημερινά χιλιάδες αθώους και οδηγούν έτσι σε μαρασμό και ερημοποίηση πολλές πόλεις καθώς επίσης και στην περαιτέρω εξαθλίωση όσων επιζούν τελικώς από τα τυφλά χτυπήματα. Συνεπώς αυτοί διαδηλώνουν για να μπορούν όχι να ελπίζουν αλλά να ζουν, σε αντίθεση με τους ώριμους πια Ευρωπαίους πολίτες που απλά εκφράζουν την αντίθεση τους απέναντι σε λαθεμένες πολιτικές και κυβερνήσεις , απέναντι στην φτώχεια και την ανεργία , απέναντι στην κρίση που διαπερνά κάθε στρώμα του κοινωνικού ιστού και εξαπλώνεται σε όλο το φάσμα του σύγχρονου δυτικού κόσμου.
Προχωρώντας λίγο παρακάτω την σκέψη μου θα ήθελα να εκφράσω τη διαφωνία μου, με όσους μιλούν για ειρηνική ή μη επανάσταση. Αυτό γιατί αρχικά οι επαναστάσεις δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ειρηνικές χωρίς ακρότητες , χωρίς πολώσεις , χωρίς πραγματική εξέγερση. Μια μόνο φορά θυμάμαι εξέγερση χωρίς βιαιότητες και θύματα και αυτό στην ’’Βελούδινη Επανάσταση’’ της Τσεχοσλοβακίας όταν ανατράπηκε το κομμουνιστικό καθεστώς. Συνεπώς η ιστορία περίτρανα έχει δείξει ότι οι επαναστάσεις βάφτηκαν με αίμα και των δύο πλευρών και επέφεραν την ανατροπή του προϋπάρχοντος συστήματος, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Αυτό λοιπόν που συντελείται σήμερα και κάθε μέρα όπως λένε και οι ίδιοι οι μετέχοντες στις πλατείες μας δεν είναι σε καμία περίπτωση επανάσταση. Βασικός λόγος που δεν μπορεί να θεωρηθεί δόκιμη και στέρεα μια τέτοια άποψη είναι γιατί οι επαναστάσεις πέρα από τον χαρακτήρα των δράσεων τους έχουν πολιτικό υπόβαθρο συγκεκριμένο με ριζοσπαστικά πολλές φορές αιτήματα και διεκδικήσεις που στηρίζονται σε ιδεολογίες που δικαιολογούν αυτές τις ενέργειες. Με πιο απλά λόγια οι πολίτες σήμερα δεν έχουν σχεδόν τίποτα κοινό που να τους ενώνει πέρα από το αίσθημα της αγανάκτησης και τον τρόπο που επελέχθει για να το εκφράσουν δημόσια, γεγονός που αποδεικνύει το θνησιγενή χαρακτήρα του εγχειρήματος.
Πως είναι δυνατόν να πετύχει κάτι όταν οι φορείς αυτού δεν έχουν ίδιες πεποιθήσεις και ίδια αιτήματα; πως είναι δυνατόν να προχωρούμε σε γενικότητες και λαϊκισμούς χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχουν πολιτικές που να είναι ευχάριστες για όλους αλλά για συγκεκριμένους; πως είναι δυνατόν να μιλάμε για αλλαγή της βάρβαρης πραγματικότητας που ζούμε αν δεν έχει ριζώσει μέσα μας βαθιά ότι η ανατροπή του καπιταλισμού που έφερε τα δεινά αυτά στους λαούς θα επιτευχθεί όταν υπάρχει ταξική συνείδηση ώστε να διοχετευτούν προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις μέσα από νέα αυλάκια η οργή του λαού και η προοδευτική του αντιπρόταση για το ποια ζωή θέλει.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν κομμάτι της συζήτησης που έχει ανοίξει και βοηθούν στη κατανόηση της πολυδιάστατης πραγματικότητας.
Αυτή η κίνηση για όσους την υπερασπίζονται, θα πρέπει να τους βάλει σε σκέψεις ενδεχομένως για το ποίοι είναι και οι δημιουργοί του, οι οποίοι δεν είναι απρόσωποι, έχουν ονοματεπώνυμο κάθως δημιούργησαν το event στο διαδικτυακό χώρο του face book. Όπως επίσης θα πρέπει να αναλύσουν το γιατί και το πώς επιδρά στην προσπάθεια τους η στήριξη που τυγχάνουν από τα ΜΜΕ που προφανώς δεν σκέπτονται το συμφέρον μας αλλά εξυπηρετούν οφέλη και συμφέροντα των εντολοδόχων τους! Άρα αν θέλουν να εμφανίζονται ως αυτόνομοι θα πρέπει να αποτάξουν τους πάτρωνες και τους καθ οδηγητές που ΄΄αύριο΄΄ θα είναι οι μελλοντικοί πολιτικοί που θα ζητούν την ψήφο τους και επιπλέον να δώσουν το στίγμα τους ώστε να μην θεωρηθεί ότι η κίνηση αυτή είναι απλά μια συνέχεια των ’’επαναστατών του face book’’ που καθημερινά αλλάζει τον κόσμο μέχρι να νυχτώσει για να πάει για ύπνο...
Επίσης θα πρέπει το λεγόμενο κίνημα να δείξει τις κινηματικές του διαδικασίες μέσα από σοβαρές πολιτικές διεργασίες και να απαντήσει σε ένα καίριο ερώτημα: δημοκρατία ή κάτι άλλο; Αυτό είναι κεφαλαιώδες γιατί πρέπει να ξέρει και ο καθένας από εμάς που να ελπίζει, στη λύση όλων όσων μας συμβαίνουν μέσα από την πολιτική και τους πολιτικούς με τα όσα προβλήματα και παθογένειες ή σε κάποια άλλη μορφή και μοντέλο εξουσίας που θα αποδώσει επιτέλους δικαιοσύνη; Μακάρι οι λαϊκές γενικές συνελεύσεις να αποτελέσουν πυλώνα του δημοκρατικού διαλόγου που θα οδηγήσει ενδεχομένως σε συγκεκριμενοποίηση των αιτημάτων και οριοθέτηση για τους κοινωνικούς αγώνες που έπονται.
Πέρα λοιπόν από αυτά τα ερωτήματα που τις περισσότερες φορές καταλήγουν να είναι ρητορικά υπάρχουν και θετικά στοιχεία στο ’’κίνημα των αγανακτισμένων’’τα οποία δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και να μην επισημάνουμε.
Είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες εκφράζουν την ανησυχία τους μαζικά για το αύριο δίχως κομματικές ή άλλες ταμπέλες γιατί απλά θεωρούν τους εκπροσώπους τους,στη λεγόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία μέρος και όχι λύση του προβλήματος! Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολήσει κυρίως εμάς, για τα κριτήρια που μέχρι σήμερα επιλέγαμε να ψηφίσουμε. Η κρίση εκπροσώπησης όπως αυτή ορίζεται σήμερα είναι πολιτειακό ζήτημα και όχι πολιτικό γιατί κλυδωνίζονται όχι τα πρόσωπα αλλά οι θεσμοί που στοιχειοθετούν ένα υποτυπώδες κράτος δικαίου με κοινωνική συνοχή. Αυτό συνιστά μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αλλάξουμε συνείδηση και νοοτροπία ως λαός και αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα δεν μπορούμε να μην το αφουγκραστούμε εξάγοντας και συγκεκριμένα συμπεράσματα.
Κλείνοντας νιώθω ευτυχής που έστω και έτσι κάποιοι χιλιάδες σηκώθηκαν από τον καναπέ της αδιαφορίας και κατηφόρισαν στους δρόμους της συλλογικότητας για να σκεφτούν από κοινού και να συζητήσουν με τους γείτονες τους, που μέχρι χτες δεν γνώριζαν καν και αυτό γιατί μέχρι σήμερα μάθαμε να κοιτάμε το προσωπικό συμφέρον και όχι τη συνολική και συλλογική πρόοδο της πατρίδας μας. Ας ενώσουμε τις φωνές μας, ας παλέψουμε με τσαμπουκά και καλή καρδιά, ας κάνουμε την αγανάκτηση ελπίδα ας σκεφτούμε και ας ξυπνήσουμε και άλλους...
ΥΓ: μήπως τελικά μουτζώνοντας την Βουλή, μουτζώνουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς που τόσα χρόνια με την νοοτροπία και την εν γένει συμπεριφορά μας ψηφίζαμε αφενός αυτούς που μας άξιζαν και αφετέρου λειτουργούσαμε ως γρανάζια του συστήματος που τώρα ζητάμε μετά μανίας να ρίξουμε;;
