ΕΙΣΑΓΩΓΗΑρχικά θα ήθελα να σας καλωσορίσω στο νέο αυτό πολιτικό και προσωπικό μου blog μέσα από το οποίο θα προσπαθώ να εκφράζω γνήσια τις σκέψεις , τις ιδέες και τις προτάσεις μου για γεγονότα και καταστάσεις που μας αφορούν και μας επηρεάζουν στην καθημερινότητα μας.
1 ΜΑΗ 2011 ...λοιπόν,
''ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΡΓΙΑ''
Δανείζομαι αυτό τον τίτλο γιατί θα ήθελα να ξεκινήσω την αναφορά μου στην φετινή επέτειο της εργατικής πρωτομαγιάς αναδεικνύοντας την διαφορετική οπτική γωνία που θα μπορούσε κάποιος να εξετάσει τις εξελίξεις και της συγκυρίες που πλαισιώνουν αυτή τη μέρα.
Είναι αλήθεια πως πρόκειται για την πρώτη πρωτομαγιά μετά την υπογραφή και την ένταξη μας ως χώρα στο μνημόνιο και στο μηχανισμό ''στήριξης'' (ΔΝΤ) και προφανώς και σε ότι αυτός επιφέρει.
Η πολυφορεμένη κρίση έχει ήδη κάνει την εμφάνιση της προκαλώντας σειρά αναταράξεων σε μαζικούς χώρους εργασίας και στην κοινωνία μας ευρύτερα, αναγάγοντας ως πρώτο θέμα συζήτησης το αν η πατρίδα μας θα εισαχθεί τελικά στο σχέδιο για αναδιάρθρωση του χρέους ή όχι, δημιουργώντας παράλληλα ατέρμονους διαλόγους για το παρών και το μέλλον μας, είτε ως λαός συλλογικά , είτε ως πολίτες ατομικά. Η αφλογιστία των πολιτικών μας και η αδυναμία επίτευξης των στόχων για τους οποίους δεσμεύονται οδηγούν ολοφάνερα σε νέα επαχθή μέτρα.
Χωρίς να θέλω να υπεισέλθω σε ιστορικά γεγονότα τα οποία είναι γνωστά στους περισσότερους, σχετικά με την εξέγερση των εργατών το 1886 στο Σικάγο των ΗΠΑ, η σύγκριση στα δεδομένα του τότε και του σήμερα είναι αναπόφευκτη, καθότι βλέπουμε μέρα με την μέρα ο εργασιακός μεσαίωνας να χτυπάει την πόρτα για όλο και περισσότερους εργαζόμενους με αποτέλεσμα τα νούμερα να σκαρφαλώνουν σε ιστορικά υψηλά. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα που μιλάμε υπάρχουν στην Ελλάδα περίπου 750.000 χιλιάδες άνεργοι και 340.000 χιλιάδες μερικώς απασχολούμενοι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Πίσω από αυτά τα στοιχεία υπάρχουν οικογένειες και ανάγκες που τρέχουν, η πολιτική παρόλο αυτά δεν είναι νούμερα, αλλά άνθρωποι.
Το εκρηκτικό μείγμα που έχει δημιουργηθεί στην δημόσια ζωή του τόπου σχετικά με το μνημόνιο και την κρίση δυστυχώς έχει παραλύσει κάθε παραγωγική διαδικασία και έχει προκαλέσει ένα κύμα απαισιοδοξίας και ανησυχίας , σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένο, το όποιο κατά την άποψη μου μας έχει εγκλωβίσει σε αδιέξοδες υπεραναλήσεις δίχως ουσιαστικό αντίκρισμα. Αυτό που μας λείπει ως Έθνος πέρα από όλα τα άλλα είναι το κίνητρο για να ΞΑΝΑ-πιστέψουμε σε κάτι, χρειαζόμαστε ένα ισχυρό σοκ που θα αφυπνίσει τις συνειδήσεις μας.
Η ιστορική μνήμη είναι η παρακαταθήκη του λαού μας για να ανοίξει δρόμους για το αύριο των παιδιών μας και αυτό εν πολλοίς είναι το χρέος μας ιστορικά απέναντι στη γενιά που ακολουθεί.
Αποτελεί πλέον κοινή πεποίθηση ότι ο καπιταλισμός έφερε τη δυστυχία και την ανομία, όξυνε τις κοινωνικές ανισότητες και αντιδράσεις και προκάλεσε τη βία του κεφαλαίου έναντι των εργατών όταν αυτοί μαζικοποιούνται και διεκδικούν τα αυτονόητα! Χαρακτηριστικά παραδείγματα πολλά και στον Ελλαδικό χώρο και φυσικά σε ανεπτυγμένες οικονομίες πολύ πιο έντονα με αποκορύφωμα θα μπορούσε να αναφέρει κανείς την France Telecom στην οποία έχουμε διαρκώς αυξανόμενο αριθμό από αυτοκτονίες με κάθε τρόπο. Δυστυχώς στις μέρες μας τίποτε δεν έμεινε ίδιο σχετικά με την εργασία καθώς βλέπουμε τα λουκέτα να κάνουν την εμφάνιση τους σε κάθε γειτονιά, μάλιστα μεγάλες εταιρείες πολυεθνικές αρχίζουν να αποσύρουν τα καταστήματα τους απο τον Ελλαδικό χώρο. όλα αυτα επιτείνουν το κλίμα αβεβαιότητας και επιδρούν αρνητικά και στους εμπόρους και προφανώς και στο αγοραστικό κοινό που πλέον μοχθεί για να τα βγάλει πέρα. Η ''μαύρη'' και ανασφάλιστη εργασία έγινε καθεστώς και οι απολύσεις χωρίς προειδοποίηση ''νομιμοποιήθηκαν'' απο το μνημόνιο.
Όαση αποτελούν παραδείγματα δημιουργίας νέων σωματείων εργαζομένων σε χώρους εργασίας που με τα μέχρι τώρα δεδομένα, φάνταζε αδιανόητο να υπάρξει συνδικαλισμός (με την θετική έννοια) και αυτό λόγω του πολυεθνικού χαρακτήρα των επιχειρήσεων. Και όμως ο στόχος επετεύχθη, αυτό δείχνει αποφασιστικότητα και πίστη σε ένα κοινό σκοπό που δεν είναι άλλος από την επαναδιαπραγμάτευση των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων μας. Αυτό που διαφάνηκε από τις περιπτώσεις αυτές είναι η νίκη του συλλογικού αγώνα και της μετέπειτα συνείδησης που δημιουργήθηκε στους εργαζόμενους. Πίστεψαν στον εαυτό τους και στην κοινή προσπάθεια.
Ήταν συνεπώς αυτή η φετινή εργατική πρωτομαγιά μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να διεθνοποιήσουμε τους αγώνες μας κόντρα στο καπιταλισμό και τις παραφυάδες του, να δημιουργήσουμε μία νέα αντί-κουλτούρα και μια νέα αντί-εξουσία που μέσα από διαρκείς πολιτικούς αγώνες και μέσα από δημοκρατικές αμιγώς διαδικασίες θα νομιμοποιήσει την υπόσταση της δίνοντας το στίγμα της επόμενης μέρας για το σοσιαλισμό που δεν παύει να είναι το ιστορικό αντικείμενο των αγώνων μας για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Άλλωστε σε αυτό συνηγορεί και η Βιομηχανική Ένωση Εργατών του Κόσμου (IWW) η οποία θέτει ζήτημα ανοικοδόμησης των εργασιακών προοπτικών και δυνατοτήτων, ώστε η εργατική και όχι μόνο τάξη να μετέχει στην αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου. Σε περιόδους κατά τις οποίες η κρίση διαπερνά τα στενά πλαίσια της οικονομίας και διαταράσσει τις ισορροπίες είναι εύλογο να ευδοκιμεί η αντίδραση και η ανυπακοή , η ριζοσπαστικοποίηση της σκέψης και η αποστροφή κάθε πολιτικής που γεννά και άλλη αδικία.
Για αυτό σήμερα είναι η πρωτομαγιά των ''ιστορικών ευκαιριών''..
Σήμερα δεν τιμούμε απλά την επέτειο για όσους πάλεψαν και πέτυχαν το λεγόμενο οκτάωρο, σήμερα οριοθετούμε τους αγώνες για την επόμενη περίοδο προσδίδοντας αξιοπρέπεια στη μάχη κόντρα στα κάθε μορφής κατεστημένα..
Η νέα γενιά οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να περιφρουρήσει ηθικά και πολιτικά τη δυναμική που διαμορφώνεται καθημερινά στην κοινωνία μετατρέποντας την από κραυγή απόγνωσης σε φωνή ελπίδας και αναγέννησης μιλώντας πάντα με ειλικρίνεια.
Κλείνοντας να τονίσω ότι παγερά αδιάφορους αφήνουν τα σίκουελ της Αξιωματικής αντιπολίτευσης , τα επονομαζόμενα Ζάππειο 2, γιατί ο λαός έχει μνήμη για το ποιός οδήγησε στον σημερινό εκτροχιασμό και στις λαθεμένες απογραφές κάνοντας επί 5 χρόνια πάρτι με τα λεφτά των ασφαλισμένων και όχι μόνο. Παράλληλα να τονιστεί ότι η Αριστερά θα πρέπει σύντομα να ξεπεράσει τα φοβικά της σύνδρομα κι εδώ και στην Ευρώπη γιατί είναι δική της ευθύνη η άνοδος έως και 36% της Ακροδεξιάς ως επιλογή στο αδιέξοδο σχετικά με την εργασία και την ανεργία.
Τα μηνύματα που πηγάζουν από τους καιρούς είναι αρκετά και χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης και θεωρητικά και πρακτικά, εμείς οι νέοι σοσιαλιστές ξέρουμε ποιο δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε κόντρα στην βαρβαρότητα του καπιταλισμού και σίγουρα δεν είναι αυτός της υποτέλειας σε αποικιοκράτες και τραπεζίτες, είναι αυτός της Αξιοπρέπειας και της Αλληλεγγύης των λαών.
ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Γραμματέας Οργανωτικού
Νεολαίας Πασόκ Νομού Ιωαννίνων
